Nooit meer bruine bonensoep

Dertien jaar oud was Henny toen de oorlog uitbrak. Haar ouders waren erg begaan met het lot van de Joden en zo brachten Henny en haar vader elke zaterdagmiddag koek en kaas naar de Joodse gemeenschap in Amsterdam. Ook hadden ze later onderduikers in het kleine huisje aan de Wilhelminastraat in Krommenie.

Op een gegeven moment moesten ze een tachtigjarige Joodse vrouw, Jansje Fierija - de Gorter, ophalen. Dik gearmd liepen Henny en de vrouw richting Centraal Station. In de stad was het nog redelijk veilig, maar in het station waren veel Duitse soldaten en was de angst opgepakt te worden groot. Doodsbang en onder het steeds maar weer mompelen van, als ze ons maar niet pakken, als ze ons maar niet pakken, liepen ze door het station. Vader een paar passen achter hen om in te grijpen als het nodig was. Gelukkig ging alles goed en kwamen ze veilig aan in Krommenie. Zo hadden ze eind 1943, vijf onderduikers op een kleine zolderkamer. Het gezin bestond zelf uit vijf personen. Zo woonden er dus tien personen in dat kleine huisje.

Natuurlijk was het een hele toer om dat geheim te houden, zelfs de opa en oma van Henny wisten het niet. Maar hoe goed ze hun best ook hadden gedaan, tegen een verrader kan niemand op. 17 januari 1944 kwam Henny thuis en vertelde haar moeder dat alle onderduikers én haar vader waren opgepakt. Vader werd naar de gevangenis in Vught overgebracht en de onderduikers zijn op 28 januari 1944 in Auschwitz vermoord.

Henny weet nog van die bewuste dag dat haar moeder bruine bonensoep had gemaakt en nu de Joden weg waren, zij drie dagen lang die soep moest eten.
Ze zegt nu, vijf en zeventig jaar later,  'ik heb tot op de dag van vandaag nooit meer bruine bonensoep gegeten, ik heb er nooit meer naar getaald, dat begrijp je.'

Opgetekend door Age de Jong in het kader van project Levenboek van Humanitas.

Op de linkerfoto staat Jansje Fierija - de Gorter, de tweede foto's is Henny tijdens de oorlogsjaren. Daarnaast de ouders van Henny en helemaal rechts, Henny zoals ze nu is.


Levensverhalen
Iedereen draagt verhalen bij zich, verhalen die gekoesterd worden die je gevormd hebben of een stukje geschiedenis laten zien.
De schrijvers van het project Levensboek dragen bij aan het vastleggen van ervaringen. Ervaringen die zo niet worden vergeten.

Belangstelling om je levensverhaal te laten schrijven? Stuur een e-mail naar: levensboek.zaanstreek@humanitas.nl